Հայկ Բալանյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
«Այլընտրանքը այն էր, որ դիմեի ժողովրդին, ասեի՝ ժողովուրդ ջան, իրավիճակը էսպիսին է, կամ պիտի հանձնենք 7 շրջանները, առանց Ղարաբաղի կարգավիճակի, կամ պատերազմ է: //
Փաստորեն ժողովուրդն է մեղավոր… որ չեք դիմել:
Իսկ փորձել ե՞ք խոսալ, բացատրել, դնել քննարկման, ի վերջո հանրաքվեի, ինչպես խոսատացել էի՞ք:
Կամ, քաղաքական ուժերը շատ լավ իրավիճակը կհասկանաին: ՀՀԿ Սերժ Սարգսյանով ու Ռոբերտո Քոչարյանով, ՀԱԿ-Լևոն Տեր-Պեպրոսյանով, տո ԲՀԿ իր ռուսական կապերով, ՔՈ, բոլորն էլ զգալի մասով տեղյակ էին ու կհասկանաին: Չկար մարդ, որ պահի լրջությունը չհասկանար և բազմաթիվ մարդիկ այդ պատասխանատվությունը կարաին կիսել: Առնվազն չէին դիմադրի, բայց հետո կիշխանազրկեին:
Դա չէիք ուզում…
Ստորագրողը միևնույն է իշխանությունը կորցնելու է: Դա անկասկած է ու ոչինչ ըտեղ անել չես կարող: Խաղի կանոնն է այդպիսին: Պիտի ստրագրվեր ու հրաժարական տրվեր:
Այ դրանից վախեցաք:
Բայց գոնե այս կատաստրոֆան չէր լինի: Ընդ որում Հայաստանի պետականության մասին է արդեն խոսքը, ոչ միայն ու ոչ այնքան Արցախի:
Բա ինչու վերևում թվարկածը չարեցի՞ք:
Մարդիկ ի՞նչ պետք է ասեին. պիտի ասեին՝ ոչ, մենք կկանգնենք եւ կկռվենք հանուն մեր հայրենիքի: //
Մարդկանց ճշմարտություն էր պետք ասել, դեբիլ չեն:
Եթե մարդկանց տարիներով խաբում են, ասելով որ «ամենամարտունակ» բանակը ունենք, ապա այլ բան ակընկալելը անիմաստ է:
Պետք էր բացատրել ու եթե պետք է՝ զոհաբերել սեփական իմիջը, կյանքը ու պաշտոնը, բայց գնալ ծանր որոշման, եթե վստահ էիք, որ հաղթել չեք կարող: Պատասխանատու առաջնորդի պարտքն է իր վրա վերցնել բեռը ու առաջին հերթին ամբողջ ճշմարտությունը բացահայտելու բեռը:
//Հիմա պարզվեց՝ վատ ենք պատրաստվել: Բայց ինչի՞ն ենք վատ պատրաստվել: Հուլիսյան մարտերը ցույց տվեցին, որ Ադրբեջանի դեմ պայքարելուն առնվազն վատ չենք պատրաստվել: Բայց Թուրքիա, վարձկաններ՝ սա ուրիշ պատմություն է, որի մասին դեռ կխոսվի://
Նույնիսկ 2016թ. մակարդակի համար էինք վատ պատրաստվել: Պարզ էր, չէ, որ մի քանի տասնյակ ԱԹՍ դառնալու է հարյուրներ ու հազարներ, ու ամբողջը Բաքվի փողով, առանց Թուրքիայի:
Դժվա՞ր էր կանխատեսել, որ թուրքական Բեյրաքթարները ի վերջո գալու են Ադրբեջան:
Ուրեմն ՊՆ ծախսերը պիտի ի հաշիվ բյուջեի այլ ծախսերի կրկնապատկվեին սկսած 2018թ-ից, առնվեր այն ինչ պետք է, ոչ թե այն ինչի մեջ կարելի սիրուն նստել ու սելֆի անել:
Սննդի ճաշարանները կսպասեին, իսկ հակա-ԱԹՍ համակարգերը չսպասեցին: Ինչպես նաև բազմաթիվ այլ բաներ:
Մեր ՌԷՊ մնաց ձեռնունայն, առաջին հարվածը 1941թ. հունիսի 22 դառավ, այնքան կործանարար էր: Այսինք, սպասելիք հարվածը իր բնույթով ու ծավալով չէր պատկերացվում:
Մնացած բազմաթիվ ի հայտ եկած թերությունները:
2018-19թթ. պատերազմին չէիք հավատում, իսկ 2020թ. հաշվված ամիսներին արդեն ուշ էր:
Բա դրա պատասխանատուն ո՞վ է:
Ոչ պատերազմին պատրաստ եղանք, ոչ պայմանագրին:
Լավ, ինչու այդքան խոսալուց հետո Արցախի անկախությունը չճանաչեցիք, որ հիմա օդի ու ջրի նման մեզ կօգներ:
Ճանաչում ու միացման գործընթացի սկիզբ միաժամանակ:
Ո՞նց կարելի էր արևմտյան բաղադրատոմսով կարգավորվող սեցեսիա անել, բայց պահպանելով ռուսական խաղի կանոնները ու չճանաչելով Արցախը: էդ ինչ շիզոֆրենիա սարքեցի՞ք դիվանագիտությունը:
Թե էլի կան բաներ որ դեռ ասված չի՞:
Իսկ ազգային միասնության հաստատման մի ձև կա: Ձեր նախկին ու հուսալի ընկերներից մեկին կամ մի քանիսին, որոնց լավ մոռացել եք ու չեք լսել՝ հանձնեք իշխանությունը ու գնացեք:
Ուրիշ տարբերակ այլևս չկա»:
