ԱՆ նախարար Անահիտ Ավանեսյանը, ինչպես գիտենք, իր ֆեյսբուքյան էջում պատասխանում էր քաղաքացիներին հուզող հարցերին։ Հարցերից մեկն այն էր, որ արդյո՞ք մարդն ազատ չէ ընտրելու հիվանդանալ և ապրել ինչ կլինի-կլինի սկզբունքով։ Ըստ Ավանեսյանի՝ ո՛չ, քանի որ գործ ունենք հանրային վտանգավոր, վարակիչ հիվանդության հետ։ « Այս դեպքում դուք միայն ձեր կյանքի և առողջության համար չեք որոշում կայացնում, այլ նաև ուրիշների»։
Այդ ինչպե՞ս են ուրիշների կյանքի և առողջության համար որոշում կայացնում կամ վարակից ապահովագրում, եթե ՊՇՌ թեստ պահանջվում է միայն չպատվաստված աձանցից։ Պատվաստված անձը եթե վարակվի,այդպես կարող է գնալ աշխատանքի, քանի որ նա չի թեստավորվելու և ասիմպտոմ ընթացքով, նա չի իմանա վերջինիս մասին։ Այպիսով, բացասական արդյունքը հավաստող սերտիֆիկատը ներկայացրած աշխատողը եթե վարակվի պատվաստված, սակայն վարակակիր անձից, ո՞վ է պատասխանատու։ Այս դեպքում ով ո՞ւմ առողջությունն է վտանգի տակ դնում։
Իհարկե, 14 օրը մեկ թեստավորումը, այնքանով խելամիտ չէ, որ այդ շաբաթվա ընթացքում ևս կարելի վարակվել և ըստ էության՝ թեստի պատասխանն արդեն անարդյունավետ կլինի։ Սակայն, այն, որ գոնե 14 օրը մեկ հավաստվում է բացասական լինելու հանգամանքը, ինչ-որ կերպ կարելի է ընկալել որպես հնարավոր վարակի վաղ հայտնաբերում։ Իսկ ո՞վ է վերահսկելու պատվաստված անձանց վարակելիությունը; Կամ պատվաստվելուց հետո դա առհասարակ որևէ մեկի հսկողության տա՞կ է։ Քանզի արդեն ապացուցված է, որ ինչպես նրանք կարող են վարակվել, այնպես էլ կարող են վարակի աղբյուր հանդիսանալ և երկու դեպքում վարակելիությունը նույնն է։ Այս պարագայում, ինչպե՞ս կարող ենք խոսել հանրային առողջության մասին, եթե վերահսկողությունը միակողմանի է։
Օֆելյա Պողոսյան
