Գոռ Գարեգինի Եղիազարյան, ծնվել է 2000թ-ի հուլիսի 7-ին, Երևանում․․․
Գոռը մեր նահատակված հերոսներից է, ում մասին կարելի է խոսել անդադար։ Մարտական ընկերները պատմում են, որ նա մարտի դաշտում եղել է խիզախ ու անվախ․
«Հետդարձ չկա, միայն առաջ»,-ասել է նա ու կռվել, ոչնչացրել թշնամուն ու վերջինիս տեխնիկան։
Medmedia.am-ը զրուցեց Գոռի մայրիկի՝ Նունե Կարապետյանի հետ, ով կիսվեց իր հիշողություններով ու պատմեց որդու մասին։
« Գոռս սովորել է 186 հիմնական դպրոցում , եղել է աշխատասեր, թասիբով, հարգանքով տղա։ 2020թ-ի հունվարի 19-ին զորակոչվեց բանակ։ Չէր խուսափում ծառայությունից, երբեք չի բողոքել, չի տրտնջացել։ Տղաս ծառայել է Հադրութի 1 զորամասում։ Իսկ այսօր արդեն իմ կողքին պետք է լիներ, քանի որ հունվարի 17-ին զորացրվելու էր, բայց ավաղ պատերազմը տարավ նրան»,-նշեց որդեկորույս մայրը։
Գոռը հայրիկի հետ խոսելիս, ասել է, որ հինգ տանկ է խոցել։
«Հայրիկի հետ խոսելուց ասել էր՝ «հինգ տանկ եմ խոցել պապ», հետո կատակով նշել էր, որ իջնի դիրքերից իրեն հերոսի կոչում կտան»,-հիշում է մայրը ու ասում, որ տղան հայրիկին պատմել է, որ շատ թուրքեր է սպանել ու այդ մեղքով ո՞նց է շարունակելու ապրել, «չէ՞ որ նրանք էլ , ամեն դեպքում մարդ են»․․․
Հեռախոսով խոսելիս միշտ ասել է, որ լավ է, ամեն բան նորմալ է։ Վերջին զանգը եղել է հոկտեմբերի 11-ին։
«Ամսի 12-ի առավոտյան ժամը 5-ին թեժ մարտեր են եղել , ԱԹՍ-ի հարվածից վիրավորում է ստացել մարմնի տարբեր հատվածներում։ Այդ ժամանակ նա գիտակցությունը կորցրած չի եղել, զինակից ընկերոջն ասել է իմ խաչը վիզդ գցի, ինձ եթե ինչ որ բան լինի, այն հորս կտաս։ Տղայիս տեղափոխել են Կարմիր Շուկա, այնտեղ վիրահատել են, իսկ երկրորդ վիրահատության ժամանակ տղայիս սիրտը պարզապես չի դիմացել , նա մահացել է։ Գոռիս մեկ շաբաթ շարունակ փնտրում էինք բոլոր հիվանդանոցներում, որովհետև մեզ ասել էին՝ վիրավոր է, բայց ամսի 19-ին գտանք Գոռիս անշնչացած մարմինը, հուղարկավորեցինք ամսի 22-ին, Թոխմախի գերեզմանատանը»։
Գոռի հետ անմահացել են նաև իր մարտական ընկերները՝ Հայկը(Ռիժիկը), Մխիթար Գալեյանը, Սամվել Անտոնյանը, Յուրի Սարգսյանը։
Զրուցեց՝ Սյուզի Ասատրյանը
